Paring : Dylan × Thomas
Rate : PG-13
Author : PAR
####################
หงุดหงิด
คำนี้คำเดียวเท่านั้นที่จะใช้จำกัดความอารมณ์ของเขา ณ ตอนนี้ได้
ปึ่ก
มีดพร้าขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กถูกเหวี่ยงไปฟันเข้ากับเสากระท่อมที่พักนักแสดง ซึ่งคนที่ทำก็หวังจะให้การทารุณกรรมเสาครั้งนี้ช่วยให้เขาอารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง
"เฮ้ เป็นอะไรไป?" เสียงทักดังขึ้นจากด้านหลังมาพร้อมกับมือปริศนาที่เรียกได้ว่าเกือบจะตบลงบนไหล่ ไม่หันไปมองก็รู้ มือหนักแบบนี้
"ไม่ไปซ้อมคิวเข้าฉากแล้วหรือไง" น้ำเสียงราบเรียบตามแบบฉบับเอ่ยตอบกลับไป หากแต่มืงก็ยังคงควงมีดพร้าที่ใช้ประกอบฉากไปด้วยเบาๆ มีพื้นดินตรงปลายเท้าเป็นจุดโฟกัสสายตา
กีฮงที่เห็นแบบนั้นต้องเลิกคิ้วมอง
ก็เข้าใจว่า โทมัส แซงสเตอร์ เป็นคนพูดน้อยและสุขุมอยู่พอสมควร แต่ไอ้บรรยากาศเหมือนมีแรงดันวิญญาณพุ่งเข้าใส่นี่มันคืออะไร?
"ซ้อมเสร็จแล้ว ตอนนี้เป็นพวกแกลลี่กับโทมัส" จงใจใช้สรรพนามเป็นชื่อของตัวละครที่เพื่อนอีกสองคนได้รับบทแสดง เริ่มเปิดกล้องถ่ายทำมาได้สักพักก็ทำให้ผู้กำกับและนักแสดงทุกคนรวมถึงตัวเขาเองเกิดความเคยชินจนเรียกชื่อตัวละครบ้าง ชื่อในชีวิตจริงบ้าง สับสนปนเปกันไปแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการสื่อสารเท่าไหร่นัก
ปึ่ก!!
"โว่ว! ระวังหน่อยโทมัส โมโหอะไรอยู่เนี่ย?" ถึงกับสะดุ้งเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สะบัดข้อมือฟันมีดพร้าลงไปบนเสาไม้อีกรอบ เศษไม้เล็กๆแตกและตกใส่รองเท้าของกีฮง ขมวดคิ้วมองคมมีดที่ฝังลงไปในเนื้อไม้ก็รู้ได้เลยว่าคนฟันต้องใช้แรงมากพอสมควร
"หมายถึงดีแลนน่ะเหรอ?"
"ห้ะ?"
"เปล่า ช่างมัน ฉันไปท่องบทก่อนนะ"
ตอบตัดบทแล้วขยับตัวลุกเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันทีเมื่อเห็นว่าอีกคนที่มีชื่ออยู่ในบทสนทนากำลังเดินมาทางนี้ และเขาไม่อยากร่วมวงสนทนาอีกต่อไป ไม่ว่ากรณีใดๆ
เห็นหน้าแป้นๆกับยิ้มทะเล้นนั่นแล้วยิ่งหงุดหงิด!
"โทมัส จะไปไหน" เสียงเรียกดังมาแว่วๆ แต่เขาไม่ได้สนใจ เนียนก้าวยาวๆไปหามุมเงียบเพื่อสงบสติอารมณ์ อีกเดี๋ยวต้องเข้าฉากแล้ว และเขาต้องมีสมาธิ
ยังไม่ทันได้มองหาทำเลสงบ เสียงผู้กำกับก็ดังผ่านโทรโข่งมาทางที่พวกเขายืนอยู่
"โทมัส! มาตรงนี้ที"
เจ้าของชื่อถอนหายใจ ปรายตามองคนที่เดินตามหลังตัวเองมาเมื่อครู่แล้วเบี่ยงตัวเดินตรงไปทางผู้กำกับ
"อ่า! ไม่ๆ ไม่ใช่นาย ฉันหมายถึงโทมัส ดีแลนน่ะ เร็วเข้า"
เหมือนจะได้ยินเสียงเศษหน้าร่วงลงสู่พื้นหญ้าเขียวขจี
จะไม่แค้นเลยถ้าดีแลนไม่หลุดขำออกมาลั่นทุ่ง หมอนี่รู้ว่าเขาไม่ชอบเรื่องนี้เพราะมักจะหน้าแตกอยู่บ่อยๆ
ครั้งนี้นับเป็นรอบที่สามของวัน
บัดซบ!
แล้วตัวต้นเหตุยังมีหน้ามายิ้มให้ ทั้งที่เขาเป็นพี่แต่มันดันเอื้อมมือมายีหัวจนฟูขึ้นกว่าเดิม ยังไม่ทันได้ด่าก็วิ่งเริงร่าในท่าอลิซอินวันเดอร์แลนผ่านหน้าเขาไป
มันน่าสับให้เละนัก..
อยากเปลี่ยนชื่อโว้ย!
END
Talk }}
สั้นกว่านี้ก็ขนตาบาร์บี้แล้วค่ะ 55555555555
ลามมาถึงชีวิตจริงของหนุ่มๆเค้าเลยทีเดียว มโนแค่ไหนคิดดู
คำนี้คำเดียวเท่านั้นที่จะใช้จำกัดความอารมณ์ของเขา ณ ตอนนี้ได้
ปึ่ก
มีดพร้าขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กถูกเหวี่ยงไปฟันเข้ากับเสากระท่อมที่พักนักแสดง ซึ่งคนที่ทำก็หวังจะให้การทารุณกรรมเสาครั้งนี้ช่วยให้เขาอารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง
"เฮ้ เป็นอะไรไป?" เสียงทักดังขึ้นจากด้านหลังมาพร้อมกับมือปริศนาที่เรียกได้ว่าเกือบจะตบลงบนไหล่ ไม่หันไปมองก็รู้ มือหนักแบบนี้
"ไม่ไปซ้อมคิวเข้าฉากแล้วหรือไง" น้ำเสียงราบเรียบตามแบบฉบับเอ่ยตอบกลับไป หากแต่มืงก็ยังคงควงมีดพร้าที่ใช้ประกอบฉากไปด้วยเบาๆ มีพื้นดินตรงปลายเท้าเป็นจุดโฟกัสสายตา
กีฮงที่เห็นแบบนั้นต้องเลิกคิ้วมอง
ก็เข้าใจว่า โทมัส แซงสเตอร์ เป็นคนพูดน้อยและสุขุมอยู่พอสมควร แต่ไอ้บรรยากาศเหมือนมีแรงดันวิญญาณพุ่งเข้าใส่นี่มันคืออะไร?
"ซ้อมเสร็จแล้ว ตอนนี้เป็นพวกแกลลี่กับโทมัส" จงใจใช้สรรพนามเป็นชื่อของตัวละครที่เพื่อนอีกสองคนได้รับบทแสดง เริ่มเปิดกล้องถ่ายทำมาได้สักพักก็ทำให้ผู้กำกับและนักแสดงทุกคนรวมถึงตัวเขาเองเกิดความเคยชินจนเรียกชื่อตัวละครบ้าง ชื่อในชีวิตจริงบ้าง สับสนปนเปกันไปแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการสื่อสารเท่าไหร่นัก
ปึ่ก!!
"โว่ว! ระวังหน่อยโทมัส โมโหอะไรอยู่เนี่ย?" ถึงกับสะดุ้งเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สะบัดข้อมือฟันมีดพร้าลงไปบนเสาไม้อีกรอบ เศษไม้เล็กๆแตกและตกใส่รองเท้าของกีฮง ขมวดคิ้วมองคมมีดที่ฝังลงไปในเนื้อไม้ก็รู้ได้เลยว่าคนฟันต้องใช้แรงมากพอสมควร
"หมายถึงดีแลนน่ะเหรอ?"
"ห้ะ?"
"เปล่า ช่างมัน ฉันไปท่องบทก่อนนะ"
ตอบตัดบทแล้วขยับตัวลุกเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันทีเมื่อเห็นว่าอีกคนที่มีชื่ออยู่ในบทสนทนากำลังเดินมาทางนี้ และเขาไม่อยากร่วมวงสนทนาอีกต่อไป ไม่ว่ากรณีใดๆ
เห็นหน้าแป้นๆกับยิ้มทะเล้นนั่นแล้วยิ่งหงุดหงิด!
"โทมัส จะไปไหน" เสียงเรียกดังมาแว่วๆ แต่เขาไม่ได้สนใจ เนียนก้าวยาวๆไปหามุมเงียบเพื่อสงบสติอารมณ์ อีกเดี๋ยวต้องเข้าฉากแล้ว และเขาต้องมีสมาธิ
ยังไม่ทันได้มองหาทำเลสงบ เสียงผู้กำกับก็ดังผ่านโทรโข่งมาทางที่พวกเขายืนอยู่
"โทมัส! มาตรงนี้ที"
เจ้าของชื่อถอนหายใจ ปรายตามองคนที่เดินตามหลังตัวเองมาเมื่อครู่แล้วเบี่ยงตัวเดินตรงไปทางผู้กำกับ
"อ่า! ไม่ๆ ไม่ใช่นาย ฉันหมายถึงโทมัส ดีแลนน่ะ เร็วเข้า"
เหมือนจะได้ยินเสียงเศษหน้าร่วงลงสู่พื้นหญ้าเขียวขจี
จะไม่แค้นเลยถ้าดีแลนไม่หลุดขำออกมาลั่นทุ่ง หมอนี่รู้ว่าเขาไม่ชอบเรื่องนี้เพราะมักจะหน้าแตกอยู่บ่อยๆ
ครั้งนี้นับเป็นรอบที่สามของวัน
บัดซบ!
แล้วตัวต้นเหตุยังมีหน้ามายิ้มให้ ทั้งที่เขาเป็นพี่แต่มันดันเอื้อมมือมายีหัวจนฟูขึ้นกว่าเดิม ยังไม่ทันได้ด่าก็วิ่งเริงร่าในท่าอลิซอินวันเดอร์แลนผ่านหน้าเขาไป
มันน่าสับให้เละนัก..
อยากเปลี่ยนชื่อโว้ย!
END
Talk }}
สั้นกว่านี้ก็ขนตาบาร์บี้แล้วค่ะ 55555555555
ลามมาถึงชีวิตจริงของหนุ่มๆเค้าเลยทีเดียว มโนแค่ไหนคิดดู
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น